Bazen doluyor insan. Düşünceler beyninde zincirleme şekilde beliriyor. Kimi zaman öfkeye, kimi zaman pişmanlığa, kimi zaman isyana dönüşüyor, kimi zaman da sadece gözyaşlarına. Tabi kahkahalara da dönüşmüyor değil ama sebeb-i yazımız şuanda eğlenceli kısmı değil işin. Ben iyi insanların neden erken göçüp gittiğini bugün anladım sanırım. Her şey o kadar bozulmuşki; bi insana iyi olduğunu gösterene kadar hayat seni yiyip bitiriyor. Kötü olsan iş kolay, kimseye bi şey anlatmak zorunda değilsin çünkü hakkında düşünülen ve söylenenler seni çok da ırgalamaz. Ama iyiysen hep bir savaş içindesindir. Her şey haksızlıktır sana yapılan, hep birileriyle aynı kefeye konursun, kuru ve yaş meselesi. İnsanların birini diğerinden ayırmaya ne vakti vardır ne de gücü. Hepimiz yapmıyor muyuz bunu? Bu kolayımıza geldiği için hoop hadi herkesi bi kefeye koyuveriyoruz bir gün aynı şeyin başımıza gelebileceğini düşünmeden. Ben nefret ediyorum bu durumdan, beni kendi şartlarım, şahsım, hayatım, görünüşüm ve duruşuma göre değerlendirin demek istiyorum bazen. Çok mu bencilim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder